In De Schijnwerper: Cees van Rootselaar

Cees van Rootselaar (58) was acht jaar bondscoach van de Oranje rolstoelbasketballers. Een intense periode die de 118-voudig oud (valide) international combineerde met zijn job bij Sport ID Nieuwegein. Een terugblik op een bijzonder tijdperk. Opgeluisterd met Goud, Brons, maar vooral veel machtig mooie intermenselijke momenten. 

Wat een rijke basketbal carrière draagt Cees van Rootselaar met zich mee. Met Den Helder pakt de leading guard vijf keer de landstitel én een Cup. Zeven keer straalt Van Rootselaar op het All Star Gala, vijf keer leidt hij de Nederlandse eredivisie met assists. En die assists geeft hij van 17 februari 2017 tot en met 2024 op een andere manier, als coach van de Oranje rolstoelmannen.  

HIGHLIGHTS versus INTENSITEIT 

Acht jaar. Zo lang staat Van Rootselaar tussen de Oranje rolstoelers. ,,Mijn tijd als bondscoach van het Nederlands rolstoelbasketbalteam beschouw ik als een ongelooflijk waardevolle, mooie en leerzame periode.” Zo’n periode is alleen te doen als het plezier de boventoon voert. ,, Acht jaar lang heb ik genoten en op vier EK’s, twee WK’s en één Paralympische Spelen als coach aanwezig mogen zijn.” Met meer dan memorabele momenten. ,,De highlights waren zonder twijfel de successen op het EK 2021, EK 2023 in Rotterdam maar ook het plaatsen en meedoen op de Paralympische Spelen van Parijs.  Het zien van spelers die op zulke momenten boven zichzelf uitstijgen, maakt het werk als coach bijzonder.” 

Vanzelf gaat dat echter niet. Het is een weg met veel bloed, zweet en tranen. ,,De zwaarste momenten lagen vaak in de voorbereiding, waar alles samenkomt: teamdynamiek, blessures, en het omgaan met de druk om te presteren.” COVID maakt het programma complexer. ,,Ook een WK en een EK in een jaar en daar opvolgend jaar het Repechage toernooi (laatste kans op Paralympics kwalificatie-LR) en de Paralympische spelen was eigenlijk te veel voor in één jaar.  De periode voorafgaand aan het EK 2021 was uitdagend vanwege de impact van de pandemie, die het trainen en samenkomen bemoeilijkte.” 

Van Rootselaar leeft van zijn zestiende jaar topsport. 42 jaar lang. Hij draagt 118 keer het Oranje tricot. Een meer dan respectabel aantal. Op het EK van 1987 (Athene, Griekenland) staat hij in het strijdperk mét Rik Smits. Op het EK 1989 (Zagreb, voormalig Joegoslavië) bestrijdt hij basketbaliconen als de halve basketbalgod Nikos Gallis (Griekenland), de legendarische Drazen Petrovic, Dino Radja, Vlade Divac, Tony Kukoc. Wat te denken aan de atletische reus Arvidas Sabonis en Dirk Nowitzky. Slechts een bloemlezing van spelers die ook de NBA meer kleur geven. 

VALIDE versus ROLSTOEL 

Beide takken van basketbal zijn in de basis hetzelfde. De stoelen nemen echter heel wat meer ruimte op het veld in dan een valide basketballer doet. Van Rootselaar doceert: ,,Het grootste verschil zit in het spelconcept en de dynamiek. In rolstoelbasketbal is positionering cruciaal. De rolstoelen brengen een extra laag tactische complexiteit, omdat snelheid en mobiliteit anders worden benut. Verder vereist het spel meer anticipatie en strategisch denken om optimaal gebruik te maken van de ruimtes op het veld.”  

De voormalig Bondscoach bewondert zijn manschappen. ,,Daarnaast is de mentale kracht van de spelers indrukwekkend. Veel spelers hebben fysiek zware uitdagingen overwonnen, en die weerbaarheid straalt af op het veld. Het teamgevoel is vaak ook intenser; iedereen begrijpt hoe belangrijk samenwerking is.”  

Cees van Rootselaar kruist het pad van de auteur veelvuldig. Het geheugen van de scribent is gevuld met posters van hem van bijvoorbeeld het EK (1987) in Athene in Griekenland, Van Rootselaar gehuld in Oranje, naast onder meer Rik Smits. Als in een fotoalbum of krantenknipsels zonder tekst. In een groen shirt als speler ergens in een onderafdeling van het basketball midden in Sportcentrum Galgenwaard in Utrecht. Als mede-organisator een basketbal rolstoelinterland tegen Japan op de speelvloer van zijn werkgever in Nieuwegein Merwestein, ter ere van de 700-ste (!) interland van Anton de Rooij. Als coach van de Bronzen rollers in de heerlijke Oranje ambiance van het Rotterdamse AHOY. Het EK (1989) in voormalig Joegoslavië, in het Oranje in het basketbalgekke Zagreb. Daar moest je ’s morgens met je Dinar wat kopen, ’s middags was het vanwege inflatie al veel minder waard. Gefocust zittend in een hoekje van Sportcentrum Oudenrijn in Vleuten begin 2017, in een lucht van verbrand rubber en volledig opgeslokt door rolstoelbasketbal. Als co-commentator bij de TOTO Basketball Cup 2024. Schouder aan schouder bij de rollers. En tot slot op de Paralympics in het meer dan sfeervolle en perfecte entourage van Paris Bercy. Een ode aan de parasporten. En een Merci Merci aan het adres van Van Rootselaar is meer dan op zijn plaats. Basketbalbloed pur sang. 

PRÉ versus POST 

Acht jaar. Dat klinkt als een carrière op zich. Een tijdperk waarin de basketball die hard veel nieuwe ervaringen opdoet. ,,Wat ik vooral meeneem, is het diepe respect voor de veerkracht en doorzettingsvermogen van de spelers. Ze hebben mij laten zien wat echte toewijding betekent, zowel binnen als buiten het veld. Ook de samenwerking met mijn staff en vriendschappen die hieruit zijn ontstaan. Ook de mooie momenten en vriendschappen met buitenlandse coaches neem ik mee na acht jaar bondscoach te zijn geweest.” 

Bovendien kan Van Rootselaar spreken over een leerschool. ,,Ik heb veel geleerd over diversiteit in coaching stijlen. Het was belangrijk om flexibel te zijn en mijn aanpak af te stemmen op de unieke behoeften van het team. Dat heeft me niet alleen als coach, maar ook als mens verrijkt.” Inclusiviteit. ,,Ten slotte heeft deze periode, ook door mijn werk bij SportID Nieuwegein, me het belang van inclusie laten zien. Sport is voor iedereen en het kan een krachtige verbindende factor zijn.” 

Acht jaar. Zo lang combineert Cees van Rootselaar zijn werkzaamheden als Bondscoach met zijn job in de Gemeente Nieuwegein. ,,Als sportcoördinator bij SportID moeten we meer inwoners van Nieuwegein aan het sporten en bewegen krijgen.” Op Linkedin is Van Rootselaar dankbaar naar zijn spelers en staff toe. ,,Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie inzet, enthousiasme, talent, geduld, plezier en voor alles wat we met elkaar hebben meegemaakt! Medailles gewonnen en ook nét niet. Maar ook dat hoort bij de topsport. We hebben ons kunnen meten aan het hoge niveau in de wereld van het heren rolstoelbasketbal. Ook wil ik de staffleden Tim Koot, Peter Dijkstra, Anton de Rooij en Haj Bhania enorm bedanken. Zonder jullie bijdrage en inzet had ik het écht niet kunnen doen. Hulde!” 

AFSLUITING versus NIEUWE START 

In oktober deelt Van Rootselaar zijn kennis in Zuid-Amerika. ,,De coachclinic in Brazilië was absoluut een gedenkwaardige, mooie en heel leuke ervaring. Het was inspirerend om mijn kennis en ervaring te delen met een groep gemotiveerde coaches en spelers uit een totaal andere cultuur. Ik zie het zeker niet als een afsluiting. Daarnaast was het een eer om de internationale erkenning te ontvangen en te zien hoe rolstoelbasketbal wereldwijd groeit. Het enthousiasme en de passie van de Brazilianen waren aanstekelijk, en het gaf me een diep gevoel van voldoening om mijn steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van de sport op internationaal niveau.” 

Van een sabbatical wil Van Rootselaar niets weten. Het basketbalbloed stroomt onstuimig bruisend door zijn aderen. Pur sang dus. ,,Ik sta open voor nieuwe uitdagingen!” 

(Beeld: Luc Reuvers)

1 gedachte over “In De Schijnwerper: Cees van Rootselaar

  1. Ron Richel Beantwoorden

    Mooi, respect hoe je in het leven staat en altijd beschikbaar bent voor de sport, in welke vorm dan ook. Zou mooi zijn je ooit als bondscoach 5×5 te zien, dat maakt de cirkel wel mooi rond!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *