Hans Metselaar is één van de diehards van het Nederlandse basketball. Tachtig jaar oud. Op 24 mei coachte Metselaar voor het laatst de eerste ploeg van Flying Red. Hij is sinds enkele weken met basketball pensioen. Een terugblik op zijn rijke loopbaan.
Metselaar zag het levenslicht aan het eind van de Tweede Oorlog, op 1 april 1945. Vijftien jaar later trekt hij al basketbalsloffen aan in een tijd dat linnen All*Stars al een grote luxe was. ,,Ik ben in 1960 begonnen met basketball bij de Haarlemse basketbalvereniging HOC. We speelden toen wedstrijden in het Krelagehuis, oftewel de Bloembollenbeurs. Naderhand werd dat de Kennemer Sporthal.” Later legendarisch vanwege de Haarlem Basketball Week. ,,Ik ben in 2010 begonnen met rolstoelbasketbal. HSVB (Haren-red.) had een jong team waar op dat moment geen trainer meer voor was. Dat heb ik overgenomen. Een groot deel van het team is toen overgestapt naar Roden. Eigenlijk op hetzelfde moment ben ik begonnen met de wedstrijden. Ik trainde eerst nog een meidenteam onder 18, maar de mentaliteit van dat team stond me niet meer aan.”
En nu zet Metselaar na heel veel komma’s toch een punt. ,,Ik begon te merken dat de leeftijd een rol ging spelen en vond het belangrijk dat de continuïteit gegarandeerd was.” Zijn pensioen had hij al voorzien. ,,Drie jaar geleden ben ik al begonnen met werken aan de opvolging. Dat is redelijk gelukt.” Op een gegeven moment gaan de jaren ongemerkt tellen. ,,Ik merkte recent toch dat je een dagje ouder en minder flexibel wordt. Vroeger schudde ik de trainingen zo uit mijn mouw, maar dat kostte nu duidelijk meer energie. Ook in de coaching word ik minder scherp en misschien wel wat te mild.” De nestor blijft nog wel aan als voorzitter van Flying Red. ,,Maar ook daar ga ik aan opvolging werken.”
BACK TO THE SIXTIES & SEVENTIES
Hoevelen hebben de jaren 60 en 70 meegemaakt? En hoeveel als basketballer? In een tijd dat één ploeg regelmatig op één dag twee ere- of eerste divisie wedstrijden afwerkte. Dat niet alleen. ,,Vroeger kon je nog op ‘hoog’ niveau spelen met één keer trainen per week!” graaft hij in zijn rijke basketbal-oeuvre. ,,In één weekend heen en weer van Haarlem naar Groningen met de bus. En dan tegen Pink Stars en Boreas spelen in de veilinghal aan de Peizerweg. Of vlak voor Sinterklaas op het buitenveld van Te Werve eerst sneeuw scheppen en dan pas een competitiewedstrijd spelen.”
TEAMSPORT
Basketball. Een teamsport, Metselaar heeft daar een eigen kijk op. ,,Het bijzondere van basketball is dat het bij uitstek een teamsport voor individualisten is. Juist dat heeft me altijd getrokken.” Veel van de herinneringen zijn niet bewaard gebleven. ,,Tijdens wedstrijden leef ik van moment tot moment. En ik vergeet altijd snel hoe mooi of spannend of bijzonder het was.” Maar Metselaar beleefde bijzondere momenten met basketball-iconen. ,,Wel bijzonder waren de kampioenschappen van Levi-Flamingo’s met basketbal professor Jan Janbroers, of dat van Donar met Ton Boot, waar ik mijn eerste trainerscursus bij volgde.” De nu witbesnorde coach is van alle markten thuis. ,,Ik speelde eigenlijk op elke positie. Ik was te klein als center maar dat deed ik wel. Ik wisselde zonder probleem van guard naar post.” Bij Flying Red heeft hij altijd vooral het oog voor de verdediging. ,,Ik vind het nog steeds jammer dat de verdediging vaak ondergewaardeerd wordt.”’ Werken met rolstoelbasketballers zorgde voor nieuwe inzichten. ,,Ik heb begrip voor mensen met een handicap, maar ook de ervaring dat juist daar de teamspirit vaak veel beter is.”
PENSIOEN
Metselaar staat nog midden in het leven en is een drukbezette baas. ,,Ik ga nu meer tijd besteden aan onze dieren, katten en paarden, de kleinkinderen, onderhoud en bouw van websites en biodiversiteit. Al veertig jaar is hij actief met paarden. Hij geniet van de kracht van Moeder Natuur. ,,Het mooiste is de geboorte van een veulen. Er is niets mooier dan dat zo’n jong dier binnen twintig minuten al volledig zelfstandig kan functioneren.”
De nestor kijkt met tevredenheid terug op het leven dat hij achter zich heeft en geniet met volle teugen van de tegenwoordige tijd. ,,Ik heb eigenlijk geen enkele spijt van hoe ik geleefd heb. Ik ben nog steeds gelukkig en tevreden in het Noorden van Nederland.” Zijn lijfspreuk van muzikale held Thé Lau spreekt boekdelen. ,,Het zien duurt één seconde, de gedachte blijft voor altijd.”
(beeld: Hans Metselaar/Luc Reuvers)
