Sander is altijd al sportief geweest, al op jonge leeftijd kwam hij in aanraking met rolstoelbasketbal. “Ik was tien jaar oud toen ik begon bij de Leuven Bears,” vertelt hij. Het team, de Junior Bears on Wheels, bood hem een eerste kennismaking met de sport. Ondanks zijn enthousiasme moest hij na een jaar stoppen vanwege operaties en de uitdaging om zich aan te passen aan het gebruik van een rolstoel. “Ik was blij om te kunnen basketten in een rolstoel, maar ik zat toen nog in een dubbele mindset: ga ik staand sporten of kies ik voor rolstoelbasketbal?”
Na een periode van staande sporten, keerde Sander op zijn veertiende terug naar het rolstoelbasketbal. Een workshop op school door Limburg United bracht hem weer in contact met de sport. “Vanaf mijn veertiende ben ik echt begonnen met basketbal,” legt hij uit. Zijn eerdere ervaring met een rolstoel gaf hem een kleine voorsprong. Sindsdien is hij onafgebroken actief gebleven in de sport.
Stage en Persoonlijke Ontwikkeling
In het afgelopen jaar van zijn studie kreeg Sander de kans om stage te lopen bij Stichting BEN in Nederland, een organisatie die rolstoelbasketbal promoot. Tijdens deze buitenlandse stage combineerde hij zijn werkervaring met spelen in de Nederlandse competitie. “Het was een enorme leerschool,” herinnert hij zich. “Bij BEN heb ik geleerd om beslissingen te nemen, initiatieven te organiseren en verantwoordelijkheid te dragen. Toine (Klerks) en Paul (Toes) hebben mij enorm geholpen om te groeien.”
De stage bracht hem niet alleen professionele ervaring, maar ook persoonlijke groei. “Ik heb geleerd hoe ik mijn sport en werk moest combineren. Het sporten hield mij gedisciplineerd in mijn werk, en andersom zorgde mijn werk ervoor dat ik gefocust bleef op mijn sportdoelen.” De intensieve periode op Papendal, waar hij trainde en werkte, was uitdagend maar waardevol. “Het was meer dan een stage; het was een levensles.”
Verschillen tussen de Nederlandse en Belgische competitie
Met ervaring in zowel de Belgische als de Nederlandse competitie, heeft Sander een uniek perspectief op de verschillen tussen beide. “In Nederland speelt bijna iedereen dezelfde tactieken,” legt hij uit. Dit komt door de invloed van spelers die ervaring hebben met nationale teams. “Het spel is hier meer georganiseerd en tactisch, terwijl in België het spel fysieker is en meer op intuïtie gebaseerd.”
Voor Sander was het fysieke spel in België een belangrijke leerschool. “Ik speelde vanaf mijn veertiende tegen spelers die 30 of 40 jaar oud waren. Dat dwingt je om fysiek sterker te worden.” Tegelijkertijd waardeert hij de gestructureerde aanpak in Nederland. “De Nederlandse cultuur draait om teamspel en organisatie, en dat zie je in elk team terug.”
De BENE-competitie, waarin Belgische en Nederlandse teams tegen elkaar spelen, biedt volgens Sander het beste van beide werelden. “De Belgen leren van de Nederlandse tactieken, en de Nederlanders worden uitgedaagd om fysieker te spelen.”
Toekomstdromen en ambities
Sander kijkt met een open mindset naar de toekomst. Zijn eerste doel is om in juni af te studeren als sociaal werker. Daarna wil hij zijn carrière in het basketbal verder ontwikkelen. “Binnen vijf jaar wil ik graag in het buitenland spelen, bijvoorbeeld in de tweede klasse van Frankrijk of Duitsland,” zegt hij ambitieus. Hij ziet dit als een kans om zichzelf te verbeteren en zijn potentieel te benutten.
Tegelijkertijd blijft stabiliteit een belangrijke factor. “Het is belangrijk om werk en sport goed te combineren. Je kunt niet altijd leven van basketbal, dus een stabiele basis is essentieel.” Zijn familie ondersteunt hem hierin. “Ze hameren op het belang van stabiliteit en moedigen me aan om daarna alle kansen te grijpen.”
Sander weet dat geduld een sleutelrol speelt in zijn ontwikkeling. “In rolstoelbasketbal is de window naar je topniveau veel groter dan in andere sporten. Spelers kunnen tot hun veertigste op topniveau blijven spelen. Dus als het even tegenzit, moet je geduld hebben. Dat komt wel goed.”
Advies voor jonge spelers
Voor jonge rolstoelbasketballers heeft Sander een belangrijke boodschap: “Geef niet op als het niet lukt, en heb geduld.” Hij benadrukt dat succes in de sport tijd kost en dat het belangrijk is om te blijven leren en groeien. “Alleen ga je sneller, maar samen kom je verder,” zegt hij, verwijzend naar een liedje van de Brusselse rapper die hem inspireert – Zwangere Guy – LOIN D’ICI.
