Goud. Herinneringen. Parijs. De drie kleuren van de Agitos aan de Arc de Triomphe. Wat een onvergetelijke Paralympische Spelen. Terug naar het gevoel van nog maar enkele weken geleden. Dat het nog maar lang mag nagalmen.
Wat een levenslange ervaring. Parijs. De Paralympische Spelen met het affiche van de Arc de Triomphe. De Fransen organiseerden het evenement tot in de puntjes. En wat een fans kwamen erop af. Bij het wheelchair rugby puilde de hal op het Place de March uit haar voegen. Duitsland en Denemarken voor de zevende plek. In wat een fantastische ambiance. De Murder Game. Geen letter aan gelogen. Veel rolstoelen leken zo uit The A-team afkomstig. I love it when a plan comes together. De geur van verbrand rubber paste daar perfect bij. Een aantal spelers had minstens de contouren van Rambo en dan is het supergaaf dat ook een ogenschijnlijk iele Deense speelster zich daar niets van aantrok.
En dan het basketball in de Paris Bercy Arena. Ook steeds tot aan de nok toe gevuld met uitzinnige sportfans. En met natuurlijk enorme inbreng van Oranje. De mannen moesten het uiteindelijk doen met een zesde plek. De vrouwen slaagden erin om tot een Back to Back te komen. Van de stille Paralympische titel in Tokyo naar verse gouden plakken in de euforie in de heksenketel van Bercy. Compleet met een origineel stukje Eiffeltoren. Voor het oog van de liefhebbers en nog veel mooier; de geliefden. Bekenden, vrienden en familie! Velen hadden de auto, bus of trein genomen om het spektakel van heel dichtbij te mogen meemaken. In fel Oranje en getooid met de nodige stembanden.
Dertienduizend uitzinnige kijkers op de tribune. Met steeds topentertainers op het Bercy-court. De laatste poulewedstrijd van de vrouwen tegen Duitsland zette de stemmingmaker van dienst een wave in. Die startte in het derde kwart, liep door tot aan het vierde kwart, en kwam nooit meer tot stilstand. Pas na de wedstrijd doofde die branding. Een wave van 20 minuten. En in de sporthallen zorgden ABBA (Mamma Mia) en de Franse legende Joe Dassin (Dans Les Yeux D’Emilie en Champs Elysées) dat de sfeer weer naar een kookpunt werd gejaagd.
Inmiddels is het nieuwe seizoen in aantocht. De uitzinnige vreugde van de Gouden Vrouwen na het veroveren van een nieuwe Paralympische titel staat voor altijd op het netvlies gebrand en galmt luidkeels na. Medaille-ceremonie en het Wilhelmus. En toen de zaal bijna leeg was, klom Bo Kramer op sterke schouders en bevrijdde het netje met een schaar van de basket. En ‘s avonds was er nog de huldiging in het TeamNL Huis. Wat een heerlijk feest. Diggy Dex verhoogde de vreugde met Hoger. En met Lekker Slapen vertrokken de supporters die met de bus kwamen weer naar Nederland. Midden in de nacht. Lekker Slapen en hardop dromen. De Gouden Vrouwen schoven twee dagen later aan bij De Koning voor een lunch. Voor Ylonne Post was er een lintje en tenslotte de gezamenlijke bordesfoto. Enkelen kregen ook van hun Gemeente een onderscheiding en schoven aan bij TV-programma’s.
Heel veel teksten en foto’s belichtten al de prestaties in de Stad van het Licht. Wat ontbreekt is nog een Ode aan de Gouden plak-winnaars. De Gouden Vrouwen en hun begeleidingsteam. Voortaan kunnen onze helden hun succes meezingen. Zodat de prestatie nog langer nagalmt. Een hommage. In een Limerick én als song. Het Gouden Geluk!
De vreugde van de rolstoelbasketbalsters kon niet stuk
Ze wonnen de Paralympics ondanks de immense druk
Ze moesten hard knokken in Parijs
Maar veroverden de ultieme prijs
Deze prachtige prestatie bracht … Het Gouden Geluk!!
HET GOUDEN GELUK (ODE AAN PARIJS) by @resourcefulhologram0000 | Suno
(Luc Reuvers: lyrics/tekst/beeld/music: Artificial Intelligence)
Hoj, Luc !
Meer dan een jaar na Rotterdam moet ik je nu even schrijven.
Ik zit hier op de terras van het golf (onder dak, “à cause de pluie) La Jenny, mijn misschien-toekomstige heem, met blik op de regen, die gestoord is door de dranen in mijn ogen – van het lezen van jouw woorden en het gedacht eraan, dat jij zo een prachtig liedje voor mijn favoriete team (ik moet het wel zo zeggen: ik ken die speelsters, Irene en Gertjan intussen beter dan onze actuele Duitsers) opgeset heeft!
Jammer, dat ik in Bercy niet was! Ik bad na afgelopen jaar met Stéphane, de franse directeur sportif, gepraat en hem, zoals afgesproken, een mailtje gestuurt, maar die verantwoordelijken hebben me geen reactie op zijn verderlijding gegeven. Ik dacht dan, dat ik op de weg naar hier toe de finales zou kunnen meenemen, maar ik kon nu pas van thuis wegkomen. En ook nu heb ik hier slechts vier dagen, om goede indrukken te krijgen van de 13 Chalets, die ik op mijn lijst had – tien zijn al bezoekt.
Wat jij zo bewegt, kan ik ja iedere week lezen – soms ken ik iets ervan, soms minder – dat is dan niet altijd goed te volgen voor mij.
Vele Groeten vanuit Le Porge
Rainer