Het zonnige weer zorgt op weg naar Papendal voor een vakantiegevoel. Vakantie is het op Papendal allerminst. De Olympische Spelen zijn in volle gang en het Oranje van Gertjan van der Linden en Irene Sloof zit midden in de voorbereiding. Bijna aan het eind van de lange route van Tokyo naar de Paralympische Spelen in Parijs.
In de trainingshal zie je voor de training vooral lachende gezichten, zwarte strepen op de houten vloer markeren de plaatsen waar de rubberen wieltjes het zwaar hadden. Een mevrouw van de dopingcontrole vertraagt de start van de training, maar ook dat hoort bij topsport. Het trainingsschema van de laatste maanden is vooral gebaseerd op de wedstrijden op de Paralympics in Paris Bercy. Met de oefenduels op dezelfde tijdstippen. Coach Gertjan van der Linden legt het programma uit. ,,Alle trainingen zijn al gefocust op hetzelfde ritme en ook qua tijden.” De selectie wisselt heen en weer reizen af met een verblijf op Papendal. ,,We hebben als voordeel dat Nederland klein is, iedereen woont niet te ver van Papendal. We hebben om de andere dag training op Papendal. Dan even rusten en dan hebben ze hun eigen programma nog thuis. We hebben hier een trainingsstage gehad en dan trainen we hier vijf dagen en hebben we een dag rust. We zijn hier vandaag en dan hebben we weer een dag rust. We zijn dan donderdag en vrijdag hier en dan hebben we het weekend weer vrij. Zo probeer je te zorgen dat de arbeid-rustverhouding goed is. We hebben Duitsland hier nog op een stage voor wedstrijden over een paar weken. Dan als afsluiting Japan en dan gaan we naar de Spelen.”
Tijdens de training rollen de meiden vooral vanuit intrinsieke motivatie over het court. Veel oefeningen zijn standaard. Van der Linden zet alleen wat tijdsdruk op de aanvallen. Tussen de oefeningen door en tijdens de shooting drills wordt de platenbar regelmatig opengetrokken. ,,Van der Linden zet een spelsituatie neer en legt de thesis voor. ,,Met elkaar erover praten. Wat wil je?”‘ Tijdens de volgende oefening legt de ploeg zelf even het spel stil om een situatie duidelijk te maken wat de speelsters van elkaar verwachten.
FOCUS
In zo’n jarenlang traject naar de Parijse Paralympics moet de ploeg eind augustus in Bercy op scherp staan. ,,We hebben de focus niet altijd volop. Alleen tijdens de toernooien, dat is wel belangrijk. We zijn nu zeven jaar ongeslagen op een eindtoernooi. Daartussen hebben we hier en daar een wedstrijdje verloren.” Maar Oranje heeft de achteruitkijkspiegels volop nodig. De concurrentie wordt steeds beter. ,,Zoals afgelopen mei dat we in China zijn geweest hebben we ook weer twee wedstrijden verloren. En twee wedstrijden krap gewonnen. Maar dat is voor ons dan wel een bewijs je moet nooit je tegenstanders onderschatten. Heel de top komt steeds dichter bij elkaar. Dat is de drive uiteindelijk om de focus daar te houden waar die hoort te zijn. Iedereen is zich daarvan bewust.” Van der Linden prijst zich gelukkig. ,,Elk eindtoernooi is het toch knap van de meiden –het is toch steeds maar weer dezelfde groep- om scherp te zijn.
Ook de Chef de mission Esther Vergeer komt belangstellend kijken op de training.
Na de middaglunch (zie foto van kantine) start de middagsessie. Extra luid, met Cindy Lauper. Girls Just Want to Have Fun. Sultans of Swing … What They Call Rock ‘n’ Roll. Dat gevoel hopen de vrouwen te gaan ervaren in Parijs. Volgens Van der Linden is de playlist toeval. Irene Sloof trapt de middagtraining af met rake perimeter schoten op rij. Doeltreffend en trefzeker. Daarna razen de speelsters in verschillende oefenvormen onvermoeibaar over het veld. Tussendoor is Van der Linden ook de man met de hamer, als timmerman houdt hij de houten speelvloer in het juiste model. Ondertussen besluit Oranje de training met een schotoefening. De coaches verzamelen de ballen. Over twee dagen wacht de volgende training.
22 augustus is de uitzwaaiwedstrijd van de Oranje-ploeg in Bemmel tegen Japan. Twee dagen later wacht de busrit naar het Paralympische atletendorp, 29 augustus staat Japan op de Bercy-agenda. Van der Linden is bekend met de omstandigheden: ,,Het Dorp is een klein half uurtje met de bus. Dat zouden we elke dag moeten reizen. Alleen de trainingsaccommodatie is in het dorp. Dat is vrij uniek. In het dorp zelf hebben we de trainingsaccommodatie, voor het trainen hoeven we niet het Dorp uit. Dat neemt niet weg dat als je alleen in het Dorp zit, dat dat niet fijn is. In Japan zat je alleen maar in het Dorp door de Corona-tijd. Ik hoop dat we af en toe het Dorp even uitkunnen voor die meiden. De afleiding moet natuurlijk niet groot zijn en zeker niet zo dicht bij huis dat je heel veel supporters hebt. Maar die meiden hebben hun focus en willen graag dat kunstje nog een keer doen. We gaan ervan uit dat iedereen gefocust is voor een goed resultaat.”
DE LAATSTE ROLLER-COASTER
Het is zijn laatste evenement als coach. Van der Linden hoopt zijn rit als coach met klinkend goud af te sluiten. ,,Het is mijn laatste keer met het damesteam. Niks is mooier om te kijken hoe we dat zo goed mogelijk kunnen afsluiten. De groep is de laatste weken weer naar elkaar toegegroeid. Dat zie je toch altijd weer. Zeker na de Olympische opening en als de Spelen zijn begonnen, dan kriebelt het bij iedereen. Dan is het mooi daar coach van te zijn.” In Paris Bercy moet het gebeuren. ,,Een mooie hal. Al een paar keer geweest ook met rolstoelbasketbal. Het is niet helemaal rolstoelvriendelijk, daar moeten we ook eerlijk in zijn. Maar we gaan er een mooi toernooi van maken. Het veld is overal even groot en de ringen hangen even hoog.” De drie agitos (het symbool van de Paralympics) pronken nog net wat hoger. Aan de Arc de Triomphe.
(tekst/beeld: Luc Reuvers)
