Het rolstoelbasketbal is in de genen van Mustafa Jebari (50) verankerd. De Amsterdammer beschikt over een prachtige staat van dienst. Jebari treedt tegenwoordig op als coach van het Flexteam Zuid op de Tweede Divisie wedstrijddagen.
Jebari komt als vanzelfsprekend in het rolstoelbasketbal terecht. ,,Ik ben in Amsterdam-Oost opgegroeid en toevallig was er bij mij in de buurt rolstoelbasketbal. Ik ben een keer gaan kijken, mee gaan trainen. Toen is het virus ontstaan.’’ Jebari is op dat moment nog maar een jonge tiener van 13 jaar. Daarna gaat het snel met zijn carrière. ,,Ik kwam snel in het nationaal jeugdteam terecht en vanuit het jeugdteam kwam ik in het nationale team terecht.’’ Als je plezier hebt, vliegt de tijd. ,,Voor ik het wist waren er 25 jaar verstreken.’’
Op zijn Palmares staan indrukwekkende herinneringen. Jebari speelt niet alleen veel in het buitenland, maar verschijnt ook veelvuldig als international in Oranje. Hij somt de hoogtepunten op: ,,Met mooie toernooien, vier Paralympics en één Paralympics als assistent-bondscoach.’’ De goeroe kijkt met veel plezier terug. ,,Qua basketbal heb ik een mooie sportcarrière achter de rug. Alle Paralympics die ik heb mee gemaakt waren fantastisch.’’ Na het legendarische Dream Team op de Olympische Spelen, maakt Jebari als tiener op dezelfde speelvloer zijn interland debuut in Barcelona in 1992. ,,Dat was als broekie helemaal gaaf. We hebben de finale gehaald. Voor de eerste keer spelen in een vol stadion met 30 duizend man. Dat doet wel iets met een jochie van negentien!!’’ Het Dream Team zelf volgt hij op de televisie. ,,Ik speelde in Duitsland, Frankrijk, Italië en Australië.’’ Hij beaamt zijn status met trots: ,,Ik ben een Wereldburger, Globetrotter!’’
Vier jaar later vinden de Paralympics in Australië plaats. ,,Tijdens Sydney 2000 hebben we ook de finale gespeeld en helaas verloren. Dat was wel allemaal super om mee te maken. De laatste keer was ik op de Spelen als assistent bondscoach in Rio.’’ In plaats van zelf op het plankier te rijden voorziet hij de Oranjeselectie van adviezen. ,,Dat was supermooi om mee te maken, maar dan van de andere kant. Dat verschil is groot. Je zit aan de kant en bent niet actief. Je probeert mensen te motiveren, inspireren, aan te sturen. Dat is een andere tak van sport.’’
Jebari verdwijnt een tijdje uit het rolstoelbasketbal. ,,Ik ben een tijdje gestopt en heb er afstand van genomen. De tijd zal het leren. Ik ambieer nog wel om een keer het nationale herenteam te doen. Niet op korte termijn, maar in de toekomst.’’ Met een dikke grijns: ,,Ik heb een hele carrière voor de boeg.’’
Voorlopig vullen de dagen van Jebari zich vanzelf. ,,Ik heb een gezin, ik heb drie dochters. Ik werk bij de Gemeente Amsterdam, ik doe Sportstimulering en Evenementen. Voor BEN doe ik clinics en geef ik trainingen.’’ Een fraai en boeiend samenspel. ,,Daar ga ik altijd voor, mooie combinaties. Verschillende dingen doen en mezelf daarin verder ontwikkelen.’’ De sport zit in zijn genen verankerd. ,,Basketbal is een hele gave toffe sport. Je kunt er alle kanten mee op, op alle niveaus. Ik raad iedereen aan het een keer te gaan doen en zichzelf te ontwikkelen. Trainen. Als je kijkt naar de buitenlandse competities, dat zijn heel professionele competities. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. Dat niet onze beste spelers naar het buitenland gaan, maar hier in Nederland weer op een goed niveau komen.’’ Met zijn Flexteam Zuid kan hij in de Tweede Divisie flink aan de bak. ,,Dat is best lastig. Het is een bij elkaar geraapt team. We trainen niet samen, we zien elkaar niet veel. We moeten vanaf nul weer beginnen.’’ In Breda duurt het een kwartwedstrijd voor hij zijn team aan het spelen krijgt. ,,Maar we hebben vandaag weer leuke dingen laten zien.’’ Bij een achterstand van tien punten begint het bij de ploeg van Jebari te lopen. ,,Dan loop je achter de feiten aan, dan wordt het te moeilijk. Dan gaan de kopjes hangen.’’ Jebari schakelt door en zet dat vakkundig om in positieve energie en een winstpartij.
(tekst/beeld: Luc Reuvers)
